بررسی اثر برخی مداخلات پلیس راهنمایی و رانندگی در میزان مصدومیت های ترافیکی کشور

تاثیر بسیاری از مداخلات انجام شده در ارتقاء سطح ایمنی و کاهش سوانح ترافیکی تاکنون مورد سنجش واقع نشده است. هدف از این مطالعه تعیین اثر برخی مداخلات پلیس راهور ناجا (صدور گواهی نامه یکساله موقت به همراه آموزش جهت دریافت گواهینامه و اجباری شدن استفاده از کمربند ایمنی) درمیزان رخداد مصدومیت های ترافیکی کشور می باشد.
داده های مربوط به تعداد سوانح ترافیکی منجر به مصدومیت و فوت درکشور (که توسط پلیس راهور مشخص شده است) در طول یک سال قبل تا دو سال پس از اجرای قانون صدور گواهینامه موقت یکساله (سال 1383) مرحله قبل و بعد از مداخله آمار تصادفات منجر به مصدومیت و فوت در افرادی که درسالهای اول (زیر 23 سال) گواهی نامه رانندگی دریافت بوده اند، همچنین داده های مربوط به شدت سوانح ترافیکی درطول یک سال قبل تا دو سال پس از اجرای قانون اجباری شدن کمریند ایمنی جمع آوری و طبقه بندی شده است مورد مقایسه قرار گرفت.
به طور کلی نسبت تصادفات رانندگان زیر 23 سال از کل رانندگان با گواهینامه پایه 2 در سال قبل از اجرای قانون گواهینامه موقت 8/22% بوده است که در یک سال و دو سال پس از اجرای قانون در دریافت کنندگان گواهینامه ب 1 موقت که زیر 23 سال سن داشتند به ترتیب به 5/15 درصد و 1/16 درصد از کل رانندگان تقلیل یافته است. این کاهش حدود 7 درصدی از نسبت تصادفات در رانندگان زیر 23 سال پس از اجرای قانون صدور گواهینامه موقت از نظر آماری نیز معنی دار بود (سطح معنی داری زیر 001/0). نسبت تصادفات منجر به فوت بدنبال اجرای قانون اجباری شدن کمربند ایمنی نشان داد که از 3/13 درصد تصادفات در یک سال قبل از اجرای این قانون به 9/9 درصد در سال اول و 5/11 درصد در سال دوم پس از اجرای قانون رسیده است.
هر دو قانون در پائین آوردن شدت مصدومیت ها و قانون صدور گواهینامه موقت ب 1 در پائین آوردن تعداد تصادفات در رانندگان موثر بوده اند. تداوم برقراری مقررات مربوط به این دو مداخله با همان کیفیت و شدتی که در سال اول پس از مداخله انجام شده است، توصیه می شود.