مروری بر تاثیر کاربرد پلاسمای غنی از پلاکت در درمان ضایعات داخل استخوانی پریودنتال

کاربرد فاکتورهای رشدی در زمینه درمان های رژنراتیو مورد بررسی قرار گرفته اند و این عوامل بر تکثیر، کموتاکسی، تمایز و سنتز ماتریکس خارج سلولی و سلول های موثر در التیام زخم نقش داشته و در نتیجه باعث تسهیل ترمیم انساج پریودنشیوم و رژنراسیون آن ها می شوند. هدف مطالعه حاضر، مروری بر مطالعات موجود در مورد تاثیر کاربرد پلاسمای غنی از پلاکت در کنار مواد پیوندی متفاوت در حضور و عدم حضور غشاء در درمان های رژنراتیو ضایعات داخل استخوانی بود.
شرح مقاله: جستجوی الکترونیکی در PubMed و Medline برای مطالعات کارآزمایی بالینی کنترل شده با حداقل دوره پیگیری 6 ماهه که از پلاکت تغلیظ شده در درمان ضایعات داخل استخوانی استفاده کرده بودند، صورت گرفت. مقالات تا پایان ماه آوریل سال 2011 جمع آوری شدند. معیارهای ورود در مطالعات مورد بررسی شامل حداقل عمق ضایعه استخوانی 3 میلی متر و حداقل از دست رفتن چسبندگی 5 میلی متر بود. تعداد 20 مقاله واجد شرایط شناخته شده مورد تایید و بررسی قرار گرفتند. پارامترهای مورد بررسی شامل تغییرات عمق پروب، پر شدن ضایعه استخوانی و افزایش حد چسبندگی بود.
در محدوده مطالعات انجام شده در این رابطه، کاربرد پلاسمای غنی از پلاکت اثر مضاعفی را در بهبود پارامترهای کلینیکی در درمان های رژنراتیو در ضایعات داخل استخوانی به هنگام کاربرد غشا نداشته است، اگرچه در عدم کاربرد غشاء، کاربرد پلاسمای غنی از پلاکت در همراهی با مواد پیوند استخوانی اثرات مثبتی را به دنبال داشته است.