شهریار، سنت گرایی رو به سوی نوگرایان (تاملی در راز دل های او با نیما)

نام شهریار، این «تب کرده ی عشق» با غزل سنتی در شعر فارسی پیوند خورده است. او سنت گرایی بود که روی به سوی نوگرایی داشت، و از سوی دیگر، غالب نوگرایان، وی را در غزل سنتی در شعر معاصر، سرآمد می شمرند. عشق و شوریدگی، جان مایه ی اصلی غزل های اوست. در ابتدای جوانی، عشقی زمینی خرمن وجود او را به آتش کشید، اما ناکامی در این دل باختگی، وی را به سوی عشقی عرفانی و آسمانی سوق داد. غزل های او وصف حال این هجران است. شهرت او علاوه بر اینها، مدیون شعر روستایی- اجتماعی «حیدر بابا سلام» اوست که خاطرات تلخ و شیرین گذشته را با زبانی ساده و دل نشین روایت می کند.
شهریار از میان نوگرایان، تعلق خاطری ویژه به نیما داشت. شعر افسانه ی نیما، او را که به گفته ی خودش «طفل مکتب حافظ» بود، وارد دنیایی جدید نمود. درد دل ها و گفتگوهای سرشار از مهر و عطوفت او با نیما، در سه سروده ی: «شاعر افسانه» و «دو مرغ بهشتی» و «پرواز مرغ بهشتی» گویای عمق همزبانی این دو شاعر نامدار با همدیگر است. او در اثر برجسته ی «دو مرغ بهشتی» که ماجرای دیدار خود با نیما را شرح می دهد، از شعر «افسانه» وی الهام گرفته است.