تاثیر تمرینات فرایندی عصبی، عضلانی و اسکلتی ریتمیک بر عمق بخشی آرام سازی (ثبت شده توسط سیگنال های SCL «جریان الکتریکی پوست») جودوکاران تیم ملی

آرام سازی، یکی از مهارت های مهم روانی در حوزه فعالیت های تربیت بدنی و ورزش است. بررسی ارتباط بین آرام سازی و تمرینات ریتمیک، با نظر به سازوکارهای انعطاف پذیری- کارکردی سیستم عصبی، از جمله موضوعاتی است که در تحقیقات اخیر به آن اشاره شده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر تمرینات ریتمیک بر عمق بخشی آرام سازی جودوکاران تیم ملی بود. 30 نفر از ورزشکاران مرد تیم ملی جودو، در سه گروه کنترل، تجربی 1 و تجربی 2، در این تحقیق شرکت کردند و براساس یک دوره اجرایی سه ماهه بنابر پروتکل تمرینی و با استفاده از شاخص SCL، داده ها ثبت و در نهایت تجزیه وتحلیل شد. نتایج، بیانگر این بود که بین آرام سازی گروه هابا توجه به آلفای 5 درصد و نمره P(05/0P>) 061/0، اختلاف معنی داری وجود ندارد.
به عبارتی می توان گفت که دوره های تمرینی آرام سازی در ارتقای سطح مهارت آرام سازی، تاثیر اندکی داشته، اما تمرین ریتمیک تا حدودی موجبات عمق بخشی آرام سازی را، فراهم آورده است. یافته ها با توجه به فرضیات اخیر و نظریاتی مطرح در مورد تمرینات ریتمیک و آرام سازی، اذعان دارند که بیشتر از هر تمرینی، حرکات ریتمیک با تاثیر بر عمق بخشی آرام سازی، استرس را کاهش می دهد و شخص با آرامش بیشتر، در اجرای حرکات بهینه، موفق تر خواهد بود.