نگرش عاطفی مادران کودکان ناشنوا و کم توان ذهنی نسبت به فرزندان معلولشان

هدف از انجام این تحقیق بررسی و مقایسه نگرش عاطفی مادران کودکان ناشنوا و کم‌توان ذهنی نسبت به فرزندان معلولشان بود. 

 جامعه آماری این پژوهش مادران دانش‌آموزان ناشنوا و کم توان ذهنی مدارس استثنایی شهر تهران بوده است. نمونه آماری عبارت بود از دو گروه 30 نفری از مادران کودکان کم توان ذهنی و مادران کودکان ناشنوا که از بین مدارس مذکور با روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی‌ها به وسیله پرسشنامه آزمون شده و از نظر چهار ویژگی میزان پذیرش، طرد، اعطای آزادی و ابراز محبت نسبت به کودک معلولشان، بررسی و با یکدیگر مقایسه شدند.

با توجه به مقدار t محاسبه شده در میزان پذیرش، اعطای آزادی، طرد و محبت به کودک از سوی مادران کودکان ناشنوا و کم توان ذهنی تفاوت معنا داری مشاهده نشد.

نتایج نشان دادند که دو گروه نمونه در چهار ویژگی فوق‌الذکر هیچ تفاوت معناداری با یکدیگر نداشته و از نگرش مشابهی نسبت به کودکان معلولشان برخوردار هستند. به عبارت دیگر نوع معلولیت در نگرش منفی مادران موثر نمی‌باشد و می‌توان چنین نتیجه‌گیری کرد که این نوع معلولیت به یک اندازه فشار روانی روی والدین بخصوص مادران ایجاد می‌کند.