بررسی شدت تصادفات شهر تهران به کمک مدل های آماری و داده کاوی

استان تهران، پس از استان خراسان رضوی بالاترین تعداد کشته شدگان حوادث رانندگی کشور در سال 1390 را داشته است. با توجه به این که بیشتر پژوهش های انجام شده در حوزه تصادفات به بررسی تصادفات برون شهری پرداخته اند، تحقیق حاضر بر آن است که با به کارگیری مدل های لوجیت و شبکه عصبی مصنوعی به بررسی عوامل دخیل در شدت تصادفات درون شهری (تهران) بپردازد.
در میان انواع تصادفات، تصادفات جلو به جلو به عنوان شدیدترین انواع تصادف مورد بررسی قرار گرفته است و از اطلاعات تصادفات به وقوع پیوسته در شهر تهران استفاده شده است. در فرآیند مدل سازی، متغیر وابسته، شدت تصادفات (جرحی و خسارتی) و متغیرهای مستقل، پارامترهایی چون ویژگی های راننده، زمان وقوع حادثه، مشخصات محیطی و ترافیکی می باشند. در انتها علاوه بر مقایسه دقت پیش بینی دو مدل، کشش متغیرها در مدل لوجیت با تحلیل حساسیت شبکه عصبی مقایسه شده است.
نتایج نشان می دهد که عواملی چون جنسیت، سن و تحصیلات راننده در افزایش شدت تصادفات موثر بوده است. تصادفات به وقوع پیوسته به دلیل بی توجهی به مقررات، عجله و شتاب بی مورد، انحراف به چپ یا تغییر مسیر ناگهانی وسیله با شدت بیشتری همراه بوده است. همچنین عواملی چون نوع وسیله مقصر، وضعیت روسازی، زمان تصادف و عرض معبر، در افزایش احتمال جرحی بودن تصادف موثر بوده است.
مدل شبکه عصبی مصنوعی همچون مدل های آماری می تواند کارایی مناسبی در تحلیل اثر عوامل دخیل بر شدت تصادفات داشته باشد. با توجه به نتایج به دست آمده، خطاهای انسانی و بی سوادی رانندگان تاثیر بسزایی در افزایش شدت تصادفات داشته اند، از این رو، آموزش رانندگان می تواند از اولین راه کارهای کاهش شدت تصادفات باشد. در این میان باید توجه ویژه ای به گروه سنی رانندگان جوان بشود.