تاثیر پلیمر محلول در آب، نشاسته بهینه شده و رس نانو با و بدون گچ و سولفات آلومینیوم بر درصد رس قابل انتشار در یک خاک سدیمی

یکی از مشکلات امروزه بشر به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک، شور و سدیمی شدن اراضی کشاورزی است. با توجه به این که خاک های مبتلا به نمک گستره وسیعی از کشور ایران را در بر گرفته اند، این مطالعه با هدف اصلاح خاک های سدیمی صورت گرفت. به منظور بررسی تاثیر گچ و سولفات آلومینیوم به تنهایی و یا همراه با یک پلیمر محلول در آب، نشاسته بهینه شده، رس نانو و مخلوط آن ها بر میزان رس قابل انتشار در یک خاک سدیمی، آزمایشی فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 18 تیمار و 3 تکرار در دانشگاه زنجان به اجرا درآمد. پس از اعمال تیمارها و خوابانیدن نمونه ها به مدت 4 ماه درصد رس قابل انتشار اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده نشان داد که اثر مواد اصلاحی معدنی و آلی بر میزان رس قابل انتشار در سطح آماری 1 درصد معنی دار بود. موثرترین تیمار در کاهش درصد رس قابل انتشار تیمار 75 کیلوگرم در هکتار رزین 58 + 75 کیلوگرم در هکتار نشاسته بهینه شده + رس نانو به میزان 2 درصد وزنی هم زمان با سولفات آلومینیوم به اندازه نیاز گچی بود که رس قابل انتشار را از 95 درصد در تیمار شاهد به 4/3 درصد در این تیمار کاهش داد و کم ترین میزان کاهش در تیمار شاهد (بدون ماده اصلاحی معدنی و آلی) اندازه گیری شد.