بررسی تنوع ژنتیکی جمعیت های گرگ ایرانی و سگ های اهلی و ولگرد با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره

در این مطالعه از جمعیت های گرگ و سگ کشور در سال 1390-1380 نمونه برداری صورت گرفت و 28 نمونه گرگ و 28 نمونه سگ با استفاده از 15 نشانگر ریزماهواره تعیین ژنوتیپ شده و تنوع ژنتیکی جمعیت ها بررسی شد. میانگین هتروزیگوسیتی مورد انتظار و غنای آللی در جمعیت های گرگ به ترتیب 85/0 و 56/11 و برای نمونه های سگ 83/0 و 35/9 برآورد شد. بالا بودن پارامترهای تنوع ژنتیکی همچون غنای آللی، هتروزیگوسیتی مورد انتظار و هتروزیگوسیتی مشاهده شده نشان از تنوع ژنتیکی بالا در جمعیت های گرگ کشور در مقایسه با سایر کشورها بود که این تنوع می تواند ناشی مهاجرت و تنوع زیستگاهی بالا در کشور باشد. تعداد آلل های مشاهده شده برای نمونه-های گرگ و سگ به ترتیب 159 و 141 آلل و ضریب درون آمیزی (همخونی) برای نمونه-های گرگ و سگ به ترتیب 148/0- و 122/0- برآورد شد. همچنین 35 آلل اختصاصی در گرگ ها و 18 آلل در نمونه های سگ تعیین شد. شاخص های تمایز جمعیتی FST، RST و Fit به ترتیب 05/0، 36/0 و 084/0- تخمین زده شد که واگرایی ژنتیکی دو گونه گرگ و سگ را نشان داد. ترسیم درخت فیلوژنی بین نمونه های سگ و گرگ با استفاده از شاخص فاصله ژنتیکی ADSنشان داد که نمونه های گرگ و سگ دو گروه مجزا را تشکیل می-دهند. علیرغم ناکافی بودن نمونه ها از سراسر پراکنش گرگ در ایران، نتایج این مطالعه نشان میدهد که تنوع ژنتیکی گرگها در کشور هنوز در سطح قابل قبولی قرار دارد. همچنین با وجود کاهش زیستگاه های طبیعی گرگها در کشور و همجواری آنها با سگهای اهلی و ولگرد در حاشیه روستاها، جریان ژنی اندکی بین این گونه با سگ های اهلی برقرار بوده و همچنان ساختار ژنتیکی مجزایی را نشان می دهد.