بررسی بیان سه آیزوفرم تیوردوکسین h در سه رقم انگور (Vitis vinifera L.) ایرانی، نشان دهنده الگوی بیان متفاوت در بافت های مختلف

تیوردوکسین ها، دی سولفید ردوکتازهای کوچک و فراوانی هستند که در واکنش های تبادلی دی تیول- دی سولفید شرکت می کنند. در مقایسه با جانوران و پروکاریوت ها که تنها حاوی یک یا تعداد کمی از ژن های کدکننده تیوردوکسین ها می باشند، گیاهان عالی دارای هشت نوع تیوردوکسین متفاوت از قبیل: f، m، x، y، z، o، s و h هستند. تیوردوکسین h با اشکال متعدد در فرآیندهای مختلفی همچون جوانه زنی بذر، محافظت سلولی در برابر تنش اکسیداتیو، خودناسازگاری و غیره شرکت می نماید. بررسی بیان سه ژن تیوردوکسین h، به نام های VvTrx h1، VvTrx h2 و VvCxxS2 در بافت های مختلف سه رقم انگور (عسکری، بیدانه قرمز و بیدانه سفید) در مراحل رشدی مختلف بوسیله تکنیک RT-PCR نیمه کمی مورد مطالعه قرار گرفت. ژن های تیوردوکسین h انگور در بافت های حبه، برگ، دمبرگ، خوشه، ساقه، ریشه و بذر در مراحل رشدی مختلف بیان شده و در مقایسه با بافت ریشه، بالاترین سطح بیان آیزوفرم ها در بافت حبه مشاهده گردید. در بافت حبه، بیان آیزوفرم های VvTrx h1، VvTrx h2 و VvCxxS2 در شش مرحله رشدی شامل 14، 28، 42، 56، 82 و 110 روز پس از گلدهی (dpa) مورد بررسی قرار گرفت و مشاهده شد که بالاترین سطح بیان آیزوفرم ها به مرحله ترش- شیرین (Veraison، 56 dpa) تعلق دارد. بیان ژن های تیوردوکسین h انگور در بافت های برگ، دمبرگ و خوشه در سه مرحله رشدی جوانی، بلوغ و پیری نیز مورد مطالعه قرار گرفته و در مقایسه با بافت حبه، الگوی مشخصی از بیان را نشان ندادند. در مقایسه با آیزوفرم های VvTrx h1 و VvCxxS2، آیزوفرم VvTrx h2 بالاترین سطح بیان را در بافت های مختلف نشان داد که حاکی از ایفای نقش مهم این آیزوفرم در گیاه انگور می باشد.