بررسی تاثیر دیاپیرها بر شور شدن منابع آب و خاک

گنبدهای نمکی زاگرس یکی از مهم ترین مناطق معرف پدیده ی دیاپیرسم در ایران و جهان است. دیاپیر منطقه ی کاکان یکی از دیاپیرهای سری هرمز محسوب می شود ولی تاثیر مخربی که بر کیفیت آب و خاک منطقه دارد، از منظر منابع طبیعی معرفی نشده است. لذا به منظور محرز شدن تاثیر این دیاپیر بر منابع آبی و خاکی منطقه، اقدام به نمونه برداری آب و خاک گردید. برداشت نمونه آب، طی زمانها و مکان های مختلف و به صورت کاملا تصادفی انجام شد؛ به طوری که تراکم نمونه ها در نزدیکی دیاپیرها بیش تر بود. همچنین دبی جریان آب مربوط به هر نقطه نیز اندازه گیری گردید.
نتایج سنجش و آنالیز، خصوصیات شیمیایی نمونه های آب و خاک نشان داد که دیاپیر موجود در حوضه ی مورد مطالعه هر چند که از وسعت زیادی برخوردار نمی باشد و طول کمی از رودخانه از حاشیه ی آن می گذرد ولی تنها عامل شوری آب رودخانه شور می باشد که با توجه به شرایط هیدرولوژیکی و هیدروژئولوژیکی میزان تاثیر آن متفاوت می باشد.
در واقع دیاپیر منطقه از نوع فعال بوده که بسته به شرایط آب و هوایی سالانه، می تواند تخریب بسیار شدیدی در منطقه ایجاد کند. نتایج تحلیل های آماری نیز نشان دهنده ی اختلاف معنی دار بین خصوصیات کیفی آب رودخانه در قبل و بعد از بارندگی می باشد (05/0P<). همچنین نتایج ماتریس همبستگی ارتباط معنی داری بین خصوصیات کیفی آب با میزان دبی در بعد از بارندگی را نشان داد (05/0P<) در صورتی که قبل از بارندگی ارتباط معنی داری مشاهده نگردید. به دلیل کم بودن وسعت منطقه ی تاثیرگذار بر کیفیت آب و به سبب آن تخریب خاک، می توان گفت که با کنترل آب خروجی چشمه های نمکی و نیز ایجاد پوشش برای بستر آبراهه در محدوده ی دیاپیر، میزان تخریب آب و خاک تا حد زیادی در منطقه و نیز در مناطق پایین دست کاهش می یابد.