اثر خستگی عضلات اکستنسور زانو و پلانتار فلکسور مچ پا بر تعادل پویا در مردان سالمند فعال

هدف از انجام تحقیق، مقایسه اثر خستگی عضلات اکستنسور زانو و پلانتار فلکسور مچ پا بر تعادل پویا در مردان سالمند فعال بود. 15 نفر از سالمندان بالای 60 سال که هفته ای سه بار در فعالیت های آمادگی جسمانی شرکت داشتند، با میانگین و انحراف استاندارد سنی 6.57±72، قد 4.8±168.4 سانتی متر و وزن 7.4±70.5 کیلو گرم، بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی، در این تحقیق شرکت کردند. برای برآورد تعادل پویای آزمودنی ها، پس از گرم کردن مختصر (10-5 دقیقه کشش و دوی نرم)، از تست تعادل ستاره (SEBT) در هشت جهت استفاده شد. برای ایجاد خستگی در عضلات اکستنسور زانو و پلانتار فلکسور مچ پای آزمودنی ها حرکات باز شدن زانو و پلانتار فلکشن مچ پا در تکرارهای 50 تایی و ست های نامحدود، با 50 درصد یک تکرار بیشینه و استراحت چهار دقیقه ای بین ست ها اجرا شد. فرض بر این بود که در هر کدام از تکرارها که آزمودنی قادر به ادامه حرکت نباشد خستگی اتفاق افتاده است. آزمون خستگی در دو گروه عضلانی مورد مطالعه، با فاصله 72 ساعت و تا حد ممکن در شرایط مساوی اجرا شد. پس از اعمال برنامه خستگی پس آزمون SEBT به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی، آزمون t همبسته و مستقل در سطح معنی داری 05/0 p≤ استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که اعمال برنامه خستگی در عضلات اکستنسور زانو و پلانتار فلکسور مچ پا باعث کاهش معنی دار فاصله دستیابی در آزمون SEBT می شود. ضمن اینکه اعمال برنامه خستگی در ناحیه زانو باعث کاهش بیشتر فاصله دستیابی آزمودنی ها شد. با توجه به یافته های این تحقیق می توان توصیه کرد که در طراحی برنامه های تمرینی، که با هدف افزایش تعادل پویا در گروه سالمندان طراحی می شود، افزایش استقامت عضلانی اندام تحتانی در ناحیه زانو مورد توجه قرار گیرد.