قابلیت سنجی سامانه های جمع آوری آب باران در ناحیه نیمه خشک برای ایجاد پوشش گیاهی

ایجاد سامانه های سطوح آبگیر برای جمع آوری آب باران، یکی از راه های پیشرو برای تامین آب میباشد. عملکرد این سامانه ها متاثر از اقلیم بویژه شدت، مدت و فراوانی وقایع بارندگی، توزیع زمانی و مشخصات فنی آنها از قبیل شکل، مساحت و درصد ضریب رواناب سطوح آبگیر است. بدین خاطر سطوح آبگیر باران به ابعاد 5×4 متر با تیمارهای سطح عایق، نیمهعایق و طبیعی (دست نخورده) در چهار تکرار بر روی دامنه شرقی و با شیب 15 الی 25 درصد احداث گردید. میزان بارش روزانه و عمق رواناب حاصل از آنها برای یک دوره آماری چهار ساله و کلا به تعداد 68 واقعه بارندگی روزانه منجر به تولید رواناب (کمینه در یک کرت تیمار عایق از 4 تکرار) اندازهگیری شد. نتایج نشان داد که در اقلیم نیمه خشک، بارشهای روزانه بیشتر از 1 و 5 میلیمتر در ماه های گرم (فصل رشد و تولید گیاه)، شامل تیر، مرداد و شهریور به ترتیب دارای متوسط فراوانی حدودا یک بار در یک سال و یک بار در سه سال هستند. همچنین حد آستانه بارندگی روزانه برای شروع رواناب بترتیب برای سطوح آبگیر عایق، نیمهعایق و طبیعی در حدود 1/2، 3 و 5 میلیمتر و متوسط درصد ضریب رواناب آنها 93/34، 81/3 و 68/0 برای دوره زمانی اردیبهشت الی آبان ماه هر سال میباشد. لذا استفاده از تیمار عایق برای ایجاد سطح آبگیر همراه با تعبیه سامانه ذخیره رواناب حاصل از ماه های پرباران (مثل فروردین و اردیبهشت) و سامانه توزیع آب ذخیره شده در ماه های پر نیاز آبی گیاه ها (تیر، مرداد و شهریور) مورد توصیه است.