تحلیل و نقد گفتمان هایدگری فردید

ب هموازات طرح پست مدرنیزم در غرب، اندیشمندان نافذی همچو سید احمد فردید با مطرح ساختن غرب به مثابه نماد انانیت و نفس اماره، باب منظومه فکری نوظهوری را در ایران گشودند. فردید که همسخن با هایدگر است در پی آن است که جهان از چنگال متافیزیک غربی و سوبژکتیویسم مترتب بر آن خلاصی یابد. ناگفته نماند که توش هگیری فردید از هایدگر جنبه سلبی داشته و بخش ایجابی نقد غرب در دستگاه فکری او را حکمت انسی و عرفان اب نعربی تامین میک ند. نکته مهمی که درباب تفاوت اندیشه هایدگر و فردیدمی توان ذکر نمود این است که هایدگر هر چند به نقد بنیادین متافیزیک غرب می پردازد، اما دست آخر متفکری برخاسته از سنت تفکر متافیزیک غربی است. در این مقاله این نکته مورد بحث و فحص قرار م یگیرد که احمد فردید با سازه شکنی از اندیشه مارتین هایدگر و برگرفتن عناصری چون مخالفت با سوبژکتیویسم و متافیزیک غرب از اندیشه وی با توشه گیری از مبانیاسلامی و عرفانی، متن بندی جدیدی را ارائه می نمایدکه لبلباب آن نقد غرب به مثابه یک کل یکپارچه می باشد. با وجود بصیرت های قابل تامل در اندیشه فردید، نقدهایی نیز به اندیشه او وارد است. فردید اساسا مخالف فلسفه و هر نوع تفکر منطقی و استدلالی است و این درحالی است که در قرآن کریم جابه جا و به دفعات بر اهمیت استدلا لورزی تاکید شده است. در باب حکمت تاریخ فردید نیز تردیدهای بسیاری مطرح است. فردید مبدا تاریخ دیروز را یونان زمان افلاطون می داند و پرسشی که می توان مطرح نمود این است که آیا پیش از آن دوره، تمام بشریت دردوره امت واحده پریروزی بودند و همه یکتاپرست و بدون طبقات و به دور از هر نوع نفسانیت بودند؟! نکته دیگراینکه تفسیر فردید از غر بزدگی و جها نشمولی و تعاریف و تفاسیر مترتب بر آن، دعاویی است که او نمی تواند براهین مقنعی را جهت اثبات مدعاهایش در این باب اقامه کند و این نقطه ضعف بزرگی در منظومه فکری او ب هشمارم یآید.