مسئله عقلانیت در برنامه هسته ای ایران

این مقاله به این مسئله توجه دارد که چگونه در طول زمان کشوری مانند ایران به صورت آگاهانه در ارتباط با قوانین و روابط بین المللی به اعتبار سازی پرداخته است. یافته های نظری و تجربی این فرضیه را تایید می کند که کشورهایی با پیشینه ای ضعیف در قوانین و روابط بین المللی بهتر است با تاکید بر ایجاد اعتبار بر اساس «راه حل سازی» به جای «پذیرش» به نتایج مطلوب در کوتاه مدت دست یابند. با استفاده از اعتبار به عنوان یک متغیر معمول برای توضیح شرایط ایران در محیط بین المللی، می توان دریافت که تحریم های اعتباری تحمیلی بر ایران که با حقوق بین الملل مطابقت ندارد تنها به خاطر اعتبارشان به عنوان دست یابی به راه حلی و ابزار سخت در روابط بین الملل وضع شده اند. این مقاله علاوه بر تصدیق اینکه چرا کشورها به عنوان بازیگران منطقی حالت رفتاری خود در محیط امنیتی را تغییر داده اند، با مطالعه تجربی به بررسی عملکرد میان رشته ای اعتبار در این مورد می پردازد.