جهان سوم گرایی و سیاست خارجی احمدی نژاد

هدف این مقاله بررسی دلایل توجه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد به کشورهای جهان سوم به ویژه افریقا و امریکای لاتین است. با آغاز به کار دولت احمدی نژاد جهت گیری سیاست خارجی ایران در یک تحول بزرگ از مسیر تنش زدایی و همکاری با غرب به گسترش روابط با کشورهای جهان سوم روی آورد. در بررسی چرایی این تحول، این مقاله با ریشه یابی آن در سه سطح ملی، منطقه ای و بین المللی بر این نظر است که نوع برداشت از دکترین تعامل سازنده و واکنش به سیاست خارجی دولت خاتمی، عدم توانایی همگرایی و ائتلاف سازی با محیط پیرامونی و وجود برخی دیدگاه های مشترک میان ایران و کشورهای افریقایی و امریکای لاتین در مورد ماهیت نظم بین المللی زمینه توجه سیاست خارجی ایران به جهان سوم را در این دوره زمانی فراهم آورد. این نوشتار با تکیه بر نگاه نظری مبتنی بر سطح تحلیل در سیاست خارجی، ضمن بررسی دلایل کلان توجه به جهان سوم در سیاست خارجی ایران به واکاوی زمینه ها و دلایل تحقق عینی این رویکرد در دوره احمدی نژاد می پردازد.