مقایسه ی تاثیر فوری ارتوز AFO مرسوم و ارتوز لگنی- مچ پایی بر پارامترهای راه رفتن در افراد مبتلا به بیماری ام اس

بیماری ام اس، بیماری خودایمنی سیستم اعصاب مرکزی است. در اغلب موارد در اثر این بیماری، عصبهای نخاعی و عصبهای بینایی آسیب می بینند. درمان ارتوزی در این بیماران، با توجه به ضعف عضلات مچ و هیپ و به دنبال افتادگی مچ پا بصورت متداول استفاده از AFO می باشد. بازخورد برخی از بیماران و همینطور نظر دست اندرکاران حاکی از آنست که بسیاری از بیماران از ارتوز AFO استفاده نمی نمایند. از طرف دیگر ارتوزی به نام لگنی- مچ پایی با ادعای کاهش مشکلات این گروه از بیماران در منابع طرح شده که در ایران تاکنون ساخته نشده است.
در این مطالعه 17 فرد مبتلا به بیماری ام اس با درگیری یکطرفه در اندام تحتانی شرکت کردند. پارامتر های راه رفتن شامل سرعت و تقارن گام پس از آزمون 2 دقیقه ای راه رفتن در حالت بدون ارتوز و با ارتوز AFOمرسوم و ارتوز لگنی- مچ پایی محاسبه گردید. تاثیر شاخص جثه، میزان اثربخشی ارتوز و رضایت از طریق پرسشنامه نیز در این افراد مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج آزمون t زوج نشان می دهد، سرعت راه رفتن و تقارن گام در هنگام استفاده از ارتوز لگنی – مچ پایی در مقایسه با ارتوز AFO مرسوم دارای اختلاف معنادار می باشدP<0.001)). همچنین میزان رضایت از ارتوز AFO مرسوم با ارتوز لگنی-مچ پایی نیز دارای اختلاف معنادار است. در ارتباط با تاثیر شاخص جثه با اثربخشی مداخلات انجام شده بر روی سرعت و تقارن گام، اختلاف آماری معناداری مشاهده نگردید.
نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که ارتوز لگنی– مچ پایی بصورت آنی، در بیماران ام اس با ضعف عضلات مچ پا و هیپ سبب بهبود در تقارن گام و افزایش سرعت راه رفتن می گردد. همینطور به نظر می رسد شاخص جثه عامل اثرگذاری در تجویز این ارتوز نمی باشد.