ابعاد هوش اخلاقی در حرفه ی پرستاری یک مطالعه ی توصیفی- مقطعی در شرق ایران

هوش اخلاقی یکی از ابعاد هوش است که می تواند چارچوبی را برای عمکلرد صحیح انسان ها فراهم آورده و به عنوان یک عامل پیش بینی کننده ی رفتارشان محسوب شود. در این میان عملکرد پرستاران به واسطه ی ماهیت انسانی و اخلاقی حرفه شان از اهمیت خاصی برخوردار است و چه بسا پایبندی آن ها به اصول اخلاقی ضمن ارتقای کیفیت مراقبت، باعث بهبود عملکرد سازمانی نیز شود. لذا با توجه به این که عملکرد اخلاقی افراد به میزان زیادی متاثر از معیارهای ذهنی اخلاقی از جمله هوش اخلاقی شان است، در مطالعه ی حاضر به بررسی هوش اخلاقی در پرستاران پرداخته شده است. مطالعه ی توصیفی- مقطعی حاضر بر روی 400 پرستار از بیمارستان های آموزشی استان خراسان جنوبی صورت گرفته است. واحدهای مورد پژوهش به روش سرشماری انتخاب شدند. داده ها توسط پرسشنامه ی هوش اخلاقی Lennik & Kiel جمع آوری شده و سپس توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 16 و با استفاده از تست های آماری توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج مطالعه حاکی از آن است که نمره ی کل هوش اخلاقی 56/0±39/4 (از دامنه ی 5-1) بوده است. هم چنین، بین هوش اخلاقی و متغیرهای سن و تعداد سال های خدمت رابطه ی مثبت معنی دار وجود دارد (05/0 P<). سطوح مطلوب هوش اخلاقی در پرستاران می تواند حاکی از اهمیت کسب ارزش های اخلاقی نزد آن ها و هم چنین، به طور غیر مستقیم، نمودی از عمکلرد اخلاقی پرستاران در محیط های درمانی باشد.