فراوانی عوارض عضلانی- اسکلتی اندام فوقانی در 188 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان فیروزگر سال 1390

با افزایش شیوع بیماری مزمن و ناتوان کننده دیابت، قطعا با عوارض بیشتری از این بیماری رو به رو خواهیم شد. اختلالات عضلانی- اسکلتی، اغلب در بیماران دیابتی مورد غفلت قرار می گیرند، این عوارض می توانند منجر به درد، موربیدیتی و ناتوانی قابل توجهی شوند. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی انواع عوارض روماتولوژیک اندام فوقانی و تعیین فاکتورهای موثر بر آن در مبتلایان به دیابت نوع 2 می باشد.
این مطالعه مقطعی بروی 188 بیمار با دیابت نوع دو، مراجعه کننده به کلینیک غدد بیمارستان فیروزگر انجام شد. بعد از اخذ شرح حال، معاینه کامل روماتولوژیک اندام فوقانی توسط یک نفر روماتولوژیست از نظر وجود اختلالات عضلانی اسکلتی در تمام بیماران انجام شد. مشخصات دموگرافیک، میانگین HbA1C ثبت شده در 4 نوبت طی یکسال، همچنین وجود نفروپاتی و رتینوپاتی دیابتی از اطلاعات موجود در پرونده ثبت شد. فراوانی هر یک از عوارض عضلانی اسکلتی و ارتباط مشخصات پایه با این عوارض جهت تعیین فاکتورهای خطر عوارض روماتولوژیک مورد بررسی قرار گرفت.
عارضه عضلانی اسکلتی در 4/48% (91 نفر) از بیماران وجود داشت. دوپویترن کنتراکچر، 2/20% (38 نفر)؛ انگشت ماشه ای، 1/18% (34 نفر)؛ سندرم محدودیت حرکت مفاصل، 6/18% (35 نفر)؛ سندرم تونل کارپ، 8% (15 نفر)؛ تاندونیت روتاتورکاف، 8% (15 نفر)؛ کپسولیت شانه، 9/6% (13 نفر) مشاهده شد. نسبت شانس بروز عوارض عضلانی اسکلتی با سن و طول مدت ابتلا به دیابت و وجود رتینوپاتی دیابتی، رابطه آماری مستقیم معنی داری داشت ولی بین نفروپاتی و میانگین یکساله HbA1C با شیوع عوارض روماتولوژیک ارتباط معنی داری پیدا نشد. در این مطالعه فقط 11 نفر (6%) از بیماران نسبت به ارتباط علایم روماتولوژیک خود و دیابت آگاهی داشتند.
نتایج مطالعه نشان داد که حدود نیمی از مبتلایان به دیابت دچار عارضه عضلانی - اسکلتی در اندام فوقانی بودند. سن بالا، طول مدت ابتلا به دیابت و وجود رتینوپاتی، فاکتور خطر برای عوارض روماتولوژیک بود. میزان آگاهی بیماران نسبت به عوارض عضلانی- اسکلتی بسیار اندک بود.