مطالعه ی دقت پاسخ های سازه ای ساختمان ها با استفاده از مقیاس های شدت زمین لرزه ی اسکالر پیشرفته

مقیاس شدت زمین لرزه یکی از مشخصه های شتاب نگاشت ها می باشد که شدت یک زلزله را تعیین می کند. در این پژوهش دو نوع از مقیاس های شدت زمین لرزه ی اسکالر ارزیابی می شوند: تغییر مکان طیفی غیرارتجاعی (Sdi) و تغییر مکان طیفی غیرارتجاعی با ضریب مد بالاتر (IM1I&2E). این مقیاس ها برای ارزیابی عملکرد سازه ها تحت اثر زلزله های معمولی و نزدیک گسل مورد استفاده قرار می گیرند. همچنین می توان این مقیاس ها را به عنوان ضریب مقیاسی برای شتاب نگاشت ها مورد استفاده قرار داد. برای ارزیابی دقت پاسخ های محاسبه شده ی ساختمان ها تحت اثر زمین لرزه های نزدیک گسل، از دو پارامتر «کفایت» و «کارآیی» استفاده می شود. هدف اصلی این مطالعه بررسی کارآیی و کفایت این مقیاس ها نسبت به پارامترهای نزدیک گسل، بزرگی زلزله و فاصله تا گسل برای مدل های ساختمانی با سیستم های دوگانه و خمشی فولادی و بتنی 3، 9 و 20 طبقه می باشد. رکوردهای نزدیک گسل انتخاب شده در جهت عمود بر گسل دوران داده می شوند. سپس مدل های دو بعدی با استفاده از روش تاریخچه ی زمانی غیرخطی تحلیل می شوند. در این پژوهش، نسبت تغییر مکان نسبی به ارتفاع طبقه بیشینه به عنوان پاسخ سازه ای در نظر گرفته می شود. پس از محاسبه ی مقیاس های شدت زمین لرزه، برای ارزیابی کارآیی و کفایت آن ها به ترتیب از انحراف معیار پس ماندها و پارامتری به اسم p-value، که از تحلیل رگرسیون نتیجه می شوند، استفاده می شود. نتایج نشان دهنده ی این مطلب است که برای افزایش دقت، این مقیاس ها باید با پارامتر دیگری مورد استفاده قرار بگیرند.