ضرورت تاسیس گرایشهای بین رشت های در رشته زبان و ادبیات فارسی

متون زبان و ادبیات فارسی از قدیم از سه جهت با علوم دیگر بخصوص علوم انسانی عجین بوده است: یکی از جهت تکوین، دیگر از جهت تفسیر و سوم از جهت کارکرد. در نتیجه در مطالعه متون ادبی گذشته استفاده از روش هایدانشهای دیگر نیز ضروری است. تاکنون در این زمینه اقدامات متنوعی صورت گرفته که از جمله آنها تاسیس گرایشهای بین رشته ای است. بررسی ها نشان می دهد این اقدامات اگرچه گامی رو به پیش بوده، در به کارگیری مفاهیم و روش ها، دچار سطحی نگری است، و در تعریف رشته ها و درسها، به چگونگی رابطه شبکه ای مفاهیم و دروس، به خوبی توجه نشده است. بنابراین، سامان دهی این نوع مطالعات و برنامه ریزی ها ضروریست و شکافی که در اثر تخصصی شدن بیش از حد علوم و پاره پاره شدن آنها پدید آمده است باید ترمیم شود. تعریف برنامه ها و سرفصلهای درسی جدید بین رشته ای در حوزه زبان و ادبیات فارسی از راهکارهای بنیادی برای توسعه و اصلاح و ساماندهی این نوع مطالعات است؛ و اینکه این برنامه ها باید مربوط به کدام مقطع تحصیلی باشد، چه موضوعاتی را دربربگیرد و در بین نیازهای متعدد به کدامها اولویت بدهد، و سپس آنها را با چه ساختار و قالبی از قبیل رشته یا گرایش یا درس تعریف کند مسائلی است که در این مقاله مورد توجه و تامل قرار گرفته و چند پیشنهاد نیز ارائه شده است.