بررسی عامل های تعلیق کننده بر توزیع اندازه ذره ها در پلیمریزاسیون تعلیقی استایرن در راکتور مقیاس نیمه صنعتی شرکت پتروشیمی تبریز

پلیمریزاسیون تعلیقی استایرن، یک روش مهم و گسترده برای تولید پلی استایرن به ویژه پلی استایرن انبساطی است. در این شیوه آب، فاز پیوسته و مونومر استایرن به همراه افزودنی هایی مانند شروع کننده ها، فاز پخش شده توسط همزن است. برای پایداری سامانه تعلیق از پایدارکننده آلی و معدنی به صورت تکی و ترکیبی استفاده می شود. در طول پلیمریزاسیون با افزایش درصد تبدیل، ویسکوزیته قطره های مونومری افزایش می یابد. متوسط اندازه ذره ها و توزیع آن، دو پارامتر کلیدی هستند که باید در طول پلیمریزاسیون تعلیقی استایرن کنترل شوند. در این پژوهش برای کنترل این دو، از عامل های تعلیق کننده پلی وینیل الکل و تری کلسیم فسفات و هیدروکسی اتیل سلولز هم به صورت مجزا، هم به صورت ترکیبی در راکتور نیمه صنعتی شرکت پتروشیمی تبریز استفاده و دیده شد که در صورت مصرف مجزای عامل های تعلیق، برای تولید اندازه ذره های پلیمری کروی قابل استفاده در صنعت، بایستی مقدارهای زیادتری از تری کلسیم فسفات را نسبت به پلی وینیل الکل استفاده کرد. این در حالی است که هیدروکسی اتیل سلولز به تنهایی قادر به پایدارسازی سامانه تعلیق نمی باشد. اما زمانی که از پایدارکننده ها به صورت ترکیبی استفاده می شود هیدروکسی اتیل-سلولز به همراه تری کلسیم فسفات نتیجه های بهتری نشان می دهد. نتیجه آزمایش ها نشان داد که تاثیر هیدروکسی اتیل سلولز در حضور تری کلسیم فسفات به مراتب بیشتر از پلی وینیل الکل می باشد. مشاهده های عینی نیز نشان داد که در موقع استفاده از تری کلسیم فسفات چه به صورت مجزا و چه ترکیبی آلودگی در راکتور ایجاد نمی شود. این در حالی است که باید از مقدار بهینه ای از پلی وینیل الکل استفاده کرد تا هم چسبیدن ذره ها به دیواره و تجهیزهای داخل راکتور کمینه شود و هم اندازه های مورد استفاده در صنعت بیشتری تولید شود.