بازشناسی اصول کیفی مسکن در ارتباط با طبیعت از منظر جهان بینی اسلامی

بی توجهی به اصول کیفی فضاهای مسکونی بر اساس ارتباط بین طبیعت و مسکن در فرهنگ ایرانی- اسلامی و نیز همین کاستی در تدوین الگوهای شکل دهنده به فضاهای مسکونی، از جمله عوامل بنیادین در کاهش کیفیت مسکن است. این پژوهش به تبیین کیفیت مسکن با توجه به چگونگی ارتباط مسکن، طبیعت و انسان از منظر جهان بینی اسلامی میپردازد و بر اساس این رابطه، مبنای زیربنایی تدوین الگوی مسکن بر اساس اصول کیفی معرف فضای مسکونی در ارتباط با طبیعت را تعریف می کند و به این منظور سه روش “تحلیل محتوا “، “استدلال منطقی” و روش “قیاسی” را به کار میگیرد. بر اساس یافته های این پژوهش، سازواری معنایی و مادی بین طبیعت، فضای مسکونی و نیازهای برگرفته از ساحت های سه گانه حیات انسان، زمینه سکونت و آرامش ساکنان را فراهم می آورد. در نتیجه، اصول اساسی شکل دهنده به مسکن در قالب دو دسته از شاخص های تعریف شده بر پایه “سازواری معنایی و مادی بین طبیعت و مسکن” و بر اساس چهار اصل «اصالت مداری، وحدت مداری، معنا مداری و انسان مداری»، در قالب الگوی فضایی معرف ساختار مسکن ایرانی- اسلامی تدوین می شوند.