بقای 5 ساله ی بیماران مبتلا به پمفیگوئید تاولی در یک بازه ی زمانی 20 ساله

پمفیگوئید تاولی (bullous pemphigoid) یک بیماری اکتسابی خودایمنی با تاول های زیراپی درمی است که معمولا در گروه سنی بالای 60 سال دیده می شود. آمار دقیقی در ارتباط با بقای این بیماران در ایران در دسترس نیست. این مطالعه به منظور بررسی عوامل خطرساز موثر در افزایش مرگ ومیر بیماران مبتلا به پمفیگوئید تاولی انجام شد.
روش اجرا: در این مطالعه ی گذشته نگر، 66 بیمار پمفیگوئید تاولی مراجعه کننده به بیمارستان رازی از ابتدای سال 1365 تا انتهای سال 1385 مورد مطالعه قرار گرفتند. سن، جنس، نوع کورتیکوستروئید مورد استفاده، مدت زمان بستری در بیمارستان، شکل بالینی بیماری، میزان رسوب سلول های قرمز (ESR) و بیماری های همراه جهت تعیین عوامل خطرساز دخیل در میزان مرگ ومیر 5 ساله ی بیماران مورد بررسی قرار گرفتند.

در این مطالعه، 47 نفر (2/71%) از بیماران میزان بقای 5 ساله داشتند. شایع ترین بیماری های زمینه ای را بیماری های قلبی و عروقی (8/28%)، دیابت (15%) و بیماری های تنفسی مزمن (9%) تشکیل می داد. بین سن و بقای 5 ساله ارتباط معنی داری یافت شد، بدین ترتیب که بیماران با سن بالای 70 سال از میزان بقای 5 ساله کمتری برخوردار بودند (001/0P<). ارتباط معنی داری بین جنسیت، نوع کورتیکوستروئید مورد استفاده، شکل بیماری، مدت زمان بستری، ESR و میزان بقای 5 ساله بیماران به دست نیامد (05/0P>).

در مطالعه ی حاضر ارتباط معنی داری بین سن و میزان بقای 5 ساله به دست آمد. با توجه به این که در این مطالعه سایر عوامل ارتباطی با میزان بقای 5 ساله بیماران مبتلا به پمفیگوئید تاولی نداشتند، انجام مطالعه ای بزرگ تر و با طراحی مناسب با لحاظ کردن عوامل خطرساز احتمالی دیگر برای تعیین دقیق تر میزان بقای این بیماران توصیه می شود.