زمینه های بدبینی و یاس فلسفی در اشعار تعلیمی و غنایی ایرج میرزا*

بدبینی و یاس حالتی روانی است که در ساحت عقلی و عاطفی اشخاص روی می دهد و در اغلب جوامع متداول است. شکل حاد آن را در بین شاعران و روشن فکران می توان دید که به آن «یاس فلسفی» می گویند. زمینه های این حالات را در رویدادهای زندگی خصوصی افراد و تحولات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جامعه می توان جستجو کرد. در آغاز سده ی بیستم، در ایران و پس از شکست نهضت مشروطه بخشی از درون مایه های شعر این دوره به بدبینی و یاس گرایید. ایرج میرزا، از شاعران برجسته ی این دوره است که اندیشه و آثار تعلیمی او متاثر از یاس و بدبینی است. زمینه های این بدبینی از بی مهری دوستان، مرگ فرزند جوان، فقدان موقعیت های اجتماعی، از دست دادن مناصب دولتی و افول جایگاه اشرافی خاندانش متاثر است.