اثر جنیستئین بر هم زیستی گیاه لوبیا و باکتری ریزوبیوملگومینوزاروم بیوار فازئولی در تنش شوری

جنیستئین یکی از مهم ترین ایزوفلاونوئیدهای تراوش شده از ریشه لوبیا است که در هم زیستی در نقش سیگنال ملکولی گیاه به باکتری باعث تحریک ژن های نود و تراوش فاکتور نود توسط ریزوبیوم شده که منجر به پاسخ های فیزیولوژیکی در ریشه و تشکیل گره های تثبیت کننده نیتروژن خواهد شد. تنش شوری موجب اختلال در تراوش این ترکیبات از ریشه گیاه می گردد. هدف از این کار پژوهشی تاثیر جنیستئین بر باکتری ریزوبیوملگومینوزاروم بیوار فازئولی و اثر آن بر گره زایی، تثبیت نیتروژن و رشد گیاه لوبیا در تنش شوری است. به این منظور آزمایشی با 3 سطح جنیستئین (0=0G، 5=5G و 20=20G میکرومولار) و آبیاری با 3 سطح شوری (0S= صفر، 1S= 2 و 2S= 4 دسی زیمنس بر متر) با 3 تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل در گل خانه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی انجام گرفت. پس از 30 روز گیاه برداشت و وزن تر و خشک ریشه و اندام هوایی، تعداد و وزن گره های ریشه و نیتروژن گیاه اندازه گیری شد. وزن و تعداد گره نسبت به تنش شوری بسیار حساس تر از وزن خشک گیاه بود. هم چنین در خاک غیرشور (0S) کاربرد جنیستئین با غلظت 5 و 20 میکرومولار باعث افزایش تعداد، وزن گره و جذب نیتروژن لوبیا گردید. در سطح شوری 1S کاربرد 20 میکرومولار جنیستئین میانگین وزن هر گره را افزایش داد. با افزایش شوری از 1S به 2S تعداد و وزن گره ها کاهش یافت. با وجود کاهش در گره زایی، در اثر کاربرد جنیستئین جذب و غلظت نیتروژن گیاه با افزایش شوری کاهش نیافت.