جلوه های رمانتیسم در شعر سیمین بهبهانی

ادبیات معاصر ایران، جلوه گاه ابداعات و تحولاتی ژرف در حوزه های لفظ و معنا است. این تحولات گاه در توانمندی اندیشه ورزان ریشه دارد و گاه در اقتباس های مستقیم و غیر مستقیم از ادبیات جهان سیمین بهبهانی، نماینده آن دسته از شاعرانی است که با فاصله گرفتن از نگرش سنتی، رویکرد اصلاح طلبانه ای را در پیش گرفته اند و در این مسیر نیم نگاهی هم به ادبیات اروپایی داشته اند. دراین جستار، جلوه های رمانتیسم در چهار مجموعه شعر جای پا، چلچراغ، مرمر و رستاخیز از سیمین بهبهانی به روش توصیفی -تحلیلی بررسی شده است. نگارندگان یافته های تحقیق را با عنوان های فردیت (احساس گرایی، حزن و اندوه، نوستا لژی (یاد معشوق، دوران کودکی، نقد مدنیت، تحسر بر زوال ایده آل ها)، اساطیر، سادگی و گریز از فخامت های سنتی، مذمت سرمایه داری، همدلی با طبیعت، دین گرایی شهودی یا رویکرد عاطفی و شهودی به دین، اروتیسم، رمانتیسم اجتماعی (همدلی با محرومان و رنج هایشان، فمنیسم)، شور انقلابی (ستیز بااستبداد، آزادی، آرمان گرایی) دسته بندی کرده اند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که گرچه اکثر مولفه های رمانتیسم در شعر سیمین بهبهانی هم دیده می شود ولی یکسره بر آن منطبق نیست و در این میان برخی از مولفه ها بر آن افزوده شده و برخی از مولفه ها به گونه ای متفاوت مطرح شده است. می توان گفت رمانتیسم شعر سیمین بهبهانی، رمانتیسمی ایرانی است.