اثر بربرین هیدروکلراید بر حافظه و یادگیری موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

دیابت ملیتوس مزمن از راه های مختلف از جمله تشدید روند تنش اکسیداتیو بر هیپوکامپ تاثیر می گذارد و به اختلال در یادگیری و حافظه منجر می شود. شواهد موجود مبنی بر آثار ضد دیابتی، آنتی اکسیدانی و حفاظت نورونی بربرین است.
مطالعه به منظور تعیین اثر بربرین بر حافظه فضایی کوتاه مدت، یادگیری و حافظه اجتنابی غیرفعال موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد.
در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی انتخاب و به پنج گروه شاهد، شاهد تیمارشده با بربرین (100 میلی گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دو گروه دیابتی تیمار شده با بربرین 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم تقسیم شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین با دوز 60 میلی گرم بر کیلوگرم، به صورت درون صفاقی القاء شد. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با بربرین با دوزهای 50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم در روز به مدت هفت هفته به صورت خوراکی انجام شد. قند خون در هفته های 1، 3، 5 و 7 پس از تزریق استرپتوزوتوسین با خون گیری از سیاهرگ دمی اندازه گیری شد. اثر بربرین بر یادگیری و حافظه اجتنابی غیرفعال با دستگاه شاتل باکس، مدت زمان تاخیر اولیه (IL) و تاخیر در حین عبور (STL) بررسی و حافظه فضایی کوتاه مدت از طریق درصد رفتار تناوب در ماز Y ارزیابی شد. داده ها با آزمون های آماری آنوا، کروسکال والیس و من ویتنی تحلیل شدند.
درصد تناوب درگروه دیابتی به طور معنی داری از گروه شاهد کم تر بود و در گروه دیابتی تحت درمان با بربرین 100میلی گرم بر کیلوگرم نسبت به گروه دیابتی به طور معنی داری افزایش یافت. STL در گروه دیابتی، در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری کاهش و در گروه دیابتی تحت درمان با بربرین 100 میلی گرم بر کیلوگرم به طور معنی داری نسبت به گروه دیابتی افزایش یافت. اگرچه این شاخص تفاوت معنی داری بین دو گروه شاهد و شاهد تحت تیمار با بربرین نداشت.
با توجه به یافته ها، درمان با بربرین به مدت 7 هفته، حافظه فضایی کوتاه مدت، یادگیری و حافظه اجتنابی غیرفعال را در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بهبود بخشید.