اعتبار آزمون های تشخیصی سندرم تونل کارپال در بیماران دیابتی

سندرم تونل کارپال (CTS) شایع ترین نوروپاتی فشاری است. اگرچه استفاده نادرست و غیراصولی از دست ها و عدم رعایت نکته های ایمنی، زمینه بروز را فراهم می کند، اما مطالعه ها نشان داده اند که دیابت نیز فرد را مستعد آن می کند.
مطالعه به منظور تعیین حساسیت و ویژگی آزمون های تشخیصی CTS در بیماران دیابتی و مقایسه آن با غیر دیابتی ها انجام شد.
این مطالعه مقطعی در سال 1391 در بیمارستان میلاد تهران بر روی 115 دست انجام شد که به طور سرشماری وارد مطالعه شدند. پس از پر کردن پرسش نامه اطلاعات جمعیتی، بیماران معاینه فیزیکی شدند. سپس براساس پاسخ الکترودیاگنوز، افراد در 6 گروه طبیعی، گزگز بدون CTS، CTS به تنهایی، دیابت علامت دار بدون CTS، دیابت و CTS، و دیابت و CTS و نوروپاتی محیطی تقسیم شدند. سپس حساسیت و ویژگی آزمون های تینل، فالن، فالن معکوس، تورنیکت، افتراق دو نقطه، کمپرشن و فلیک در دیابتی ها و غیر دیابتی ها مقایسه شد. داده ها با آزمون های آماری کای دو تحلیل شدند.
میانگین سنی افراد مبتلا 25/13 ± 55 سال و میانگین مدت علایم در افراد علامت دار 19 ماه بود. سندرم تونل کارپال با شدت متوسط نسبت به خفیف و شدید شایع تر بود. از 115 دست مورد مطالعه، 25 دست CTS، 20 دست CTS و دیابت، 23 دست CTS و دیابت و نوروپاتی محیطی، 14 دست گزگز بدون CTS، 19 دست دیابت علامت دار بدون CTS و 14 دست طبیعی بودند. در گروه CTS غیر دیابتی، علامت فلیک و پس از آن فالن معکوس حساس ترین آزمون بودند و بالاترین ویژگی (%95) را آزمون های تینل و فالن داشتند. در گروه دیابتی های مبتلا به CTS، حساس ترین آزمون (%56) فالن معکوس بود و بالاترین ویژگی (%77) را آزمون تینل داشت. در گروه دیابتی های مبتلا به CTS و نوروپاتی محیطی، بالاترین حساسیت (%59) را دو آزمون فالن و کمپرسیون و بالاترین ویژگی (%77) را آزمون تینل داشتند. در مجموع در گروه دیابتی ها، آزمون کمپرسیون بالاترین حساسیت (%51) و تینل بالاترین ویژگی (%77) را داشت.
با توجه با یافته ها، پیشنهاد می شود در گروه دیابتی مبتلا به سندرم تونل کارپال آزمون های فالن، فالن معکوس و کمپرسیون استفاده شود.