بررسی اصل سودرسانی از منظر فقه زیست پزشکی

اصل سودرسانی دومین اصل از اصول چهارگانه اخلاق زیستی است که به عنوان یک کد و راهنمای اخلاقی در جهت حمایت و حفاظت از سوژه های انسانی در انجام آزمایشات و پژوهش های درمانی و تحقیقاتی تعیین شده است.
این اصل نیز مانند سایر اصول اخلاق زیستی به دنبال پیشرفت های سریع بشر در زمینه زیست پزشکی و لزوم تدوین اصول راهنما در جهت کنترل محدوده کاربرد آنها به گونه ای که تنها در جهت سلامتی و رفاه و بهروزی انسان های مورد پژوهش و سایر انسان ها باشد مطرح و مورد قبول مجامع علمی و اخلاقی و دینی قرار گرفته است.
اصل سودرسانی که در فرهنگ غنی اسلامی به ویژه در فقه می توان از آن به عنوان اصل احسان و خیرخواهی نام برد مفهوم بسیار عمیق و گسترده و مصادیق فراوانی دارد که این مقاله با بهره گیری از منابع فقه امامیه به بررسی برخی از این مصادیق و سپس ارتباط و کاربرد آن ها در فقه زیست پزشکی می پردازد.