مقایسه ی نتایج بهبود بیماران بعد از جراحی سندرم تونل کارپ در دو گروه دارای آتل و فاقد آتل

سندرم تونل کارپ (CTS یا Carpal tunnel syndrome) یک بیماری شایع است که در آن عصب مدین حین عبور از تونل کارپ تحت فشار قرار می گیرد و فلج تدریجی آن رخ می دهد. بعد از استفاده یا عدم استفاده از آتل اختلاف نظر وجود دارد. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی نتایج بهبود بیماران بعد از جراحی سندرم تونل کارپ در دو گروه دارای آتل و فاقد آن در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان به انجام رسید.
این مطالعه در سال 1390 در مرکز آموزشی- درمانی کاشانی اصفهان به انجام رسیده است. 64 بیمار تحت عمل جراحی CTS انتخاب و به روش تخصیص تصادفی به دو گروه 32 نفره تقسیم شدند. در گروه اول، پس از عمل جراحی، اسپلینت تجویز شد و در گروه دوم، که به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند، اسپلینت داده نشد. بیماران در فاصله ی 3، 6 و 12 هفته پس از عمل جراحی، تحت پیگیری قرار گرفتند و وضعیت بهبودی در حس، حرکت و درد بر اساس معیار VAS (Visual analogue scale) در آنان مورد بررسی قرار گرفت.
نمره ی درگیری حسی در هفته های 3 و 6 بعد از درمان در گروه دارای اسپلینت بالاتر از گروه فاقد اسپلینت بود؛ اما 12 هفته بعد از درمان نتایج یکسان بود. میانگین نمره ی درد در 3 هفته بعد از درمان در گروه فاقد اسپلینت بیشتر و در 6 هفته بعد از درمان، در دو گروه به طور تقریبی مشابه بود؛ اما در 12 هفته بعد از درمان، شدت درد در گروه فاقد اسپلینت به طور قابل ملاحظه ای کمتر بود. روند تغییرات شدت درد در دو گروه مورد مطالعه اختلاف معنی دار نداشت (970/0 = P).
احتمال دارد استفاده از اسپلینت در بعد از عمل جراحی آزادسازی عصب مدین، موجب تاخیر در بهبودی حسی، حرکتی و درد در بیماران گردد؛ اما با توجه به تاثیر نوع اسپلینت به کار رفته، این موضوع هنوز مورد تردید می باشد و لازم است مطالعات مداخله ای وسیع تری در این خصوص به انجام برسد.