اثر تضعیف حافظه و موسیقی آرام در پیدایش وابستگی به مورفین به روش ترجیح مکانی شرطی در موش سوری نر بالغ

اعتیاد باعث ایجاد اختلالات رفتاری و فیزیولوژیک می شود و امروزه یکی از دغدغه های هر جامعه ای درمان این بیماری است. هدف از این مطالعه مقایسه اثر آنتاگونیست کولینرژیک با موسیقی آرام بر ایجاد وابستگی به مورفین در موش سوری می باشد.
در این پژوهش 70 سر موش سوری نر با وزن 35-30 گرم به گروه های کنترل، شاهد و گروه های تجربی تقسیم شدند. گروه های تجربی به ترتیب با مورفین، تری هگزی فنیدیل، موسیقی آرام، مورفین + تری هگزی فنیدیل و مورفین+موسیقی آرام تیمار شدند. از مورفین به عنوان یک داروی ایجاد کننده وابستگی و از تری هگزی فنیدیل به عنوان یک فاکتور تضعیف کننده حافظه استفاده گردید. هم چنین، از یک موسیقی بی کلام جهت بررسی اثر موسیقی آرام بخش استفاده شد. به منظور تشخیص میزان وابستگی از روش ترجیح مکانی شرطی (CPP (Conditioned Place Preference استفاده گردید.
اختلاف معنی داری در ترجیح مکانی شرطی در گروه کنترل نسبت به گروه های شاهد، تری هگزی فنیدیل و موسیقی آرام وجود نداشت. مقایسه ترجیح مکانی شرطی در گروه مورفین و کنترل نشان دهنده افزایش معنی دار (05/0≥ P) در گروه مورفین می باشد. هم چنین، کاهش معنی داری (05/0≥ P) در ترجیح مکانی شرطی در گروه مورفین +تری هگزی فنیدیل در مقایسه با گروه مورفین مشاهده شد. گروه مورفین+موسیقی آرام افزایش معنی داری (05/0≥ P) در ترجیح مکانی شرطی در مقایسه با گروه مورفین نشان دادند و این نتایج تا 8 روز پس از ترک تیمار با دارو و موسیقی ادامه داشت.
احتمالا تری هگزی فنیدیل و موسیقی آرام به ترتیب با مهار و افزایش فعالیت نورون های دوپامینرژیک، CPP القا شده با مورفین را کاهش و افزایش می دهند.