ارزیابی عملکرد سطوح آبگیر پشت بام ساختمان های مسکونی در تامین نیاز غیرشرب ساکنین در شهرهای ساحلی کشور

به دلیل کمبود منابع آب قابل شرب و آلودگی های زیست محیطی آبهای زیرزمینی، و همچنین افزایش میزان تقاضا از منابع آب به دلیل رشد جمعیت، بسیاری از شهرهای ایران، بویژه شهرهای ساحلی، در تامین آب با دشواری هایی روبرو می باشند. جمع آوری آب باران از سطح پشت بام ساختمان های مسکونی در شهرها و روستاها برای مصارف شرب و غیر شرب راه حلی عملی در کاهش بحران فزاینده تامین آب برای شهروندان است. از آن جایی که سطح وسیعی از مساحت غیر قابل نفوذ شهرها را پشت بام ساختمان های مسکونی تشکیل می دهد، حجم آب باران استحصالی از سطح پشت بام قابل توجه بوده و می تواند به عنوان یک جایگزین ارزشمند، یا یک منبع آب کمکی، باشد. در این تحقیق با شبیه سازی سطوح آبگیر پشت بام ساختمان های مسکونی در برنامه ی Matlab برای سطح پشت بامهای 100، 200 و 300 مترمربعی در شهرهای ساحلی رشت، گرگان، بوشهر و بندرعباس، و بر اساس آمار بارندگی روزانه به مدت 50 سال برای هر چهار شهر، به تحلیل تامین نیاز آبی روزانه ی ساکنین از طریق جمع آوری آب باران در مخازن پرداخته شد. با توجه به نتایج این تحقیق می توان بیان داشت که اگر حجم مخازن و نیاز غیر شرب روزانه ساکنین بر اساس وضعیت فیزیکی ساختمان و شرایط آبشناسی محاسبه شوند، ذخیره سازی آب باران در مخازن به حداکثر رسیده و تعداد روزهای بیشتری برای تامین نیاز غیر شرب ساکنین از طریق جمع آوری آب باران فراهم می شود. در رشت، برای حجم مخازن بزرگ و کوچک به ترتیب در 70% و 50% کل روزهای سال، حداقل 75% نیازهای غیر شرب روزانه ساکنین تعیین شده قابل تامین است. همچنین برای شهر گرگان به همان ترتیب 39% و 32%، و برای بوشهر 15% و 11%، و برای بندرعباس 10% و 7% کل روزهای سال قابل تامین است.