کمی سازی پارامترهای الکتریکی دندان به منظور سنجش میزان و عمق پوسیدگی

پوسیدگی شایع ترین علت از دست رفتن دندان است و تشخیص به موقع آن گامی بزرگ در جهت سلامت دندان ها است. پوسیدگی دندان ها می تواند باعث تخلخل و تغییر قدرت هدایت الکتریکی دندان شود لذا هدف در این مطالعه اندازه گیری مقاومت الکتریکی دندان و تعیین ارتباط آن با میزان و درجه پوسیدگی است.
این مطالعه به روش تجربی و آزمایشگاهی بر روی دندان های پرمولر انسانی با درجات مختلف پوسیدگی انجام شد. پارامترهای الکتریکی دندان شامل مقاومت و ظرفیت الکتریکی، برای اجزا سالم دندان ها و همچنین پوسیدگی های سطحی، عمقی و پوسیدگی منجر به درمان ریشه اندازه گیری شد. مقاومت و ظرفیت الکتریکی در حالات مختلف پوسیدگی با یکدیگر مقایسه شدند. ارتباط بین پارامترهای الکتریکی و میزان پوسیدگی نیز به دست آمد. برای ارزیابی نتایج از آزمون واریانس یک طرفه و تخمین رابطه استفاده شد.
نتایج نشان داد که مقاومت الکتریکی دندان با میزان پوسیدگی تغییر می کند (05/0P<) و بر اساس یک رابطه ی خطی با افزایش عمق پوسیدگی مقاومت الکتریکی دندان نیز کاسته خواهد شد. ارتباط معناداری نیز بین تغییرات ظرفیت الکتریکی در پوسیدگی های عمقی و سطحی وجود دارد. (01/0= P) وجود دارد همچنین ارتباط بین ظرفیت الکتریکی و میزان پوسیدگی به صورت یک رابطه غیر خطی تغییر می نماید.
به نظر می رسد استفاده از مقاومت الکتریکی می تواند ابزاری مناسب برای تشخیص پوسیدگی مخصوصا در پوسیدگی های عمقی و منجر به درمان ریشه باشد و به عنوان روشی باصحت بالا برای تشخیص عمق پوسیدگی پیشنهاد می شود.