مقایسه تاثیر ساکشن داخل تراشه به دو روش باز و بسته بر شاخص ها و پایداری فیزیولوژیک نوزادان نارس تحت تهویه مکانیکی

نوزادان نارس بزرگترین گروه بستری شدگان در بخش های مراقبت ویژه می باشند. تثبیت پارامترهای قلبی- تنفسی در آن ها یکی از اهداف اولیه مراقبتی است. تهویه مکانیکی و به تبع آن ساکشن داخل تراشه از رویه های شایع در این نوزادان و تاثیرگذار بر معیارهای قلبی- تنفسی می باشد. هدف مطالعه حاضر مقایسه تاثیر ساکشن داخل تراشه به دو روش باز و بسته بر شاخص ها و پایداری فیزیولوژیک در نوزادان نارس تحت تهویه مکانیکی می باشد. در کارآزمایی بالینی حاضر، 90 نوزاد نارس 34-27 هفته که در بخش های NICU مراکز آموزشی- درمانی الزهرا و طالقانی تبریز در سال 91 بستری شده بودند، انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تخصیص یافتند. یک گروه با روش باز و گروه دیگر با روش بسته ساکشن شدند و از نظر شاخص ها (درصد اشباع اکسیژن، ضربان قلب، فشارخون متوسط شریانی) و پایداری فیزیولوژیک (ضربان قلب، فشارخون متوسط شریانی) مورد مقایسه قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل با استفاده از نرم افزار SPSS v.21 و روش های آمار توصیفی و استنباطی مانند آزمون کای دو، آزمون تی، من ویتنی و مدل آمیخته انجام یافت. از نظر شاخص فشارخون متوسط شریانی بین دو گروه تفاوت آماری معنادار مشاهده شد (016/0= p). همچنین مدت زمان لازم برای بازگشت ضربان قلب و فشارخون متوسط شریانی به حالت پایه در روش ساکشن بسته کمتر بود. پایداری فیزیولوژیک در ساکشن به روش بسته بهتر بود (05/0 p<). فشارخون متوسط شریانی و مدت زمان لازم برای بازگشت به حالت پایه در ساکشن باز بیشتر بود. لذا با توجه به اثرات فیزیولوژیکی بهتر ساکشن بسته و عدم احتساب متغیر وزن در مطالعه حاضر پیشنهاد می شود تاثیر ترکیبی ساکشن بسته با وزن نیز بر پارامترهای فیزیولویکی نوزادان نارس ارزیابی گردد.