ویژگی های تکانش گری ورزشکاران رشته های برخوردی و غیربرخوردی

هدف این تحقیق بررسی ابعاد مختلف تکانش گری ورزشکاران رشته های برخوردی و غیربرخوردی بود. به همین منظور 120 نفر ورزشکار حرفه ای در دو گروه 60 نفری رشته های برخوردی (سن: 6/4±9/25) و ورزشکاران رشته های غیربرخوردی (9/4±6/27 سال) از فدراسیون های مختلف ورزشی کشتی، تکواندو، دو و میدانی، شنا، جودو و قایقرانی به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند. از ورزشکاران خواسته شد مقیاس تکانش گری بارات[1] (BIS؛ بارات، 1994) را تکمیل و در آزمون عملکرد مداوم[2] (CPT) شرکت کنند. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد که بین ورزشکاران شرکت کننده در ورزش های برخوردی و غیربرخوردی از نظر آیتم های آزمون عملکرد مداوم (89/02=η Partial و 001/0=P، 27/3 =2،117F) و نیز از نظر عامل های مقیاس تکانش گری (55/02=η Partial و 001/0=P، 66/47 =3،116F) تفاوت معنی داری وجود دارد. بدین صورت که در عامل های توجهی، حرکتی و بی برنامگی از خرده مقیاس های تکانش گری و تعداد تشخیص درست از آزمون عملکرد مداوم، ورزشکاران رشته های برخوردی نسبت به ورزشکاران رشته های غیربرخوردی نمره بیشتری را کسب کردند؛ و برعکس ورزشکاران رشته های غیربرخوردی مقادیر بیشتری در متوسط زمان نادرست و تعداد تشخیص نادرست، از آزمون عملکرد مداوم نسبت به ورزشکاران غیربرخوردی داشتند. با توجه به نتایج این تحقیق می توان نتیجه گرفت که کنش های تکانش گری ورزشکاران در ورزش های برخوردی و غیربرخوردی متفاوت است.