بررسی رابطه جامعه پذیری سازمانی و بهره وری کارکنان در بیمارستان های منتخب اصفهان

در صورتی که بهره وری با فرهنگ و جامعه سازمانی هم راستا باشد، گوهر سازمانی است که می تواند پایداری و بقای سازمان ها را تضمین کند و مکانیزمی برای کسب مزیت رقابتی باشد. از طرفی مساله جامعه پذیری و تاثیر آن بر بهره وری درمقایسه با مفاهیم فرهنگ عمومی و فرهنگ سازمانی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این مقاله رابطه این دو متغیر را در بین دو گروه از کارکنان در بیمارستان های منتخب استان اصفهان سنجیده است.
این مطالعه توصیفی- تحلیلی/ همبستگی است. جامعه مورد مطالعه، پرستاران و کارکنان پشتیبانی بودند که به صورت تصادفی ساده از بین بیمارستان های دولتی آموزشی کاشانی، دولتی غیرآموزشی عیسی بن مریم، خیریه حجتیه و خصوصی سعدی در استان اصفهان انتخاب شدند. برای تعیین میزان جامعه پذیری، از پرسشنامه بیگلیاردی و برای سنجش بهره وری کارکنان از پرسشنامه بهره وری بر اساس مدل گلد اسمیت استفاده شد. روایی و پایایی پرسشنامه ها توسط صاحب نظران و آلفای کرونباخ (85%) مورد تایید قرار گرفت و تعداد افراد مورد مطالعه بر اساس فرمول نمونه گیری، 250 نفر محاسبه گردید.
بین جامعه پذیری و بهره وری ارتباط معناداری (05/0 > p) وجود داشت که این ارتباط به طور میانگین به صورت مستقیم (65/0) بود. از طرفی عواملی چون سن، جنس، پست سازمانی، سابقه استخدام و نوع استخدام، به استثنای بیمارستان سعدی، بر جامعه پذیری و بهره وری کارکنان تاثیر معناداری نداشتند.
با توجه به این که بهره وری کارکنان در میزان دستیابی بیمارستان به اهداف تاثیرگذار است، نمی توان از عواملی که در افزایش یا کاهش آن نقش مهمی ایفا می کنند چشم پوشی کرد. از جمله این عوامل، جامعه پذیری سازمانی کارکنان می باشد که در این مطالعه تاثیر آن بر بهره وری تایید شده است.