مقایسه آسیب های بافتی حاصل از تجویز مزمن نانو و میکرو ذره دی اکسید منگنز بر بافت های کبد، کلیه و بیضه موش های بزرگ

این پژوهش به بررسی آسیب های بافتی ناشی از تجویز زیرجلدی مزمن میکرو و نانو ذره اکسید منگنز بر بافت های کبد، کلیه و بیضه موش های بزرگ پرداخته است.

موش ها (210 سر) به سه گروه کنترل، دریافت کننده نانو و میکرو ذره اکسید منگنز تقسیم شدند. موش ها در گروه های تجربی، هر دو هفته یک بار به مدت 14 هفته به صورت زیرجلدی محلول حاوی نانو یا میکروذرات دی اکسید منگنز (100 میکروگرم/کیلوگرم) را دریافت کردند. تعداد 5 سر موش از هر گروه به طور تصادفی هر دو هفته انتخاب و بافت های کبد، کلیه و بیضه آن ها برای بررسی بافت شناسی جمع آوری شد. ابتدا آسیب های بافتی توسط رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین ارزیابی شد، سپس برش های بافت کلیه و کبد به ترتیب توسط رنگ آمیزی جونز و تری کروم ماسون رنگ آمیزی شدند. تغییر در ضحامت غشای پایه و تعداد سلول های بخش های مختلف نفرون های کلیه در گروه های مختلف توسط نرم افزار Image Tools 2 اندازه گیری شد.

بافت کبدی در گروه های نانو و میکرو ذره از نظر بافت شناسی آسیب های شدیدی را نشان داد. توده های ابری شکلی در درون سیتوپلاسم سلول های کبدی مشاهده شدند. ساختار بافتی و مجاری صفراوی کبد دچار به هم ریختگی شدید شدند و علایم التهاب و واکنش مجاری در بافت کبدی مشاهده شد. رسوب ذرات در غشای پایه نفرون ها و کاهش معنی دار در سلول های گلومرول ها و لوله خمیده نزدیک نفرون ها در گروه نانو ذرات در مقایسه با کنترل و میکرو ذرات مشاهده شد. برخی معیارهای ساختاری و عملکردی بافت بیضه در گروه دریافت کننده نانو ذرات تغییرات پاتوبیولوژیکی معنی داری را نشان دادند.

تجویز نانو ذرات دی اکسید منگنز در مقایسه با میکرو ذرات با یک دوز ثابت سبب بروز آسیب های بافتی شدیدتری در بافت های مورد بررسی شدند. کاهش اندازه ذرات اکسید منگنز از حد میکرومتر به نانومتر به نظر می رسد که سبب تشدید مکانیسم های آسیب رسان این ذرات بر بافت های مورد بررسی شده است.