ارائه چارچوب مفهومی برای اندازه گیری سرمایه ساختاری در دانشگاه

در اقتصاد مبتنی بر دانش، محصولات و سازمانها براساس دانش زندگی میکنند و میمیرند و موفقترین سازمانها، آنهایی هستند که از این دارائی ناملموس به نحو بهتر و سریعتری استفاده میکنند. سازمانها آگاه هستند که دانش با ارزشترین و راهبردیترین منبع در محیط کسب و کار امروزی است. همچنین امروزه، رویکرد مدیریت دانش و سرمایه فکری به عنوان معیاری برای دانشگاه ها تبدیل شده که وظیفه و هدف اصلی آنها تولید و انتشار دانش میباشد. مدیران میدانند که اگر به دنبال دستیابی به مزیت رقابتی هستند، ناگزیر به اداره فرایند یادگیری و اندازهگیری نتایج آن هستند. «سرمایه فکری» دیدگاه و مفهوم جدیدی است که میتواند به مقابله با موانع و مشکلات نظام موجود آموزش عالی کشور بپردازد. سرمایه فکری، کلید موفقیت سازمان های دانایی محور از جمله دانشگاه ها محسوب میشود. روسا و مدیران دانشگاه ها برای تزریق روحیه نشاط و پویایی و ایجاد ارزشهای علمی و اجتماعی در محیط های دانشگاهی باید بتوانند سرمایه های فکری زیر مجموعه خود را به درستی شناسایی و ارزشگذاری کرده و آنها را در همه ابعاد اداره نمایند. با این حال، در چند سال اخیر، مساله کمی کردن ارزش عناصر سرمایه فکری همواره مورد سوال بوده است. به همین دلیل، در این مقاله با استفاده از روش مروری و بررسی چارچوبهای مختلف ارائه شده در این زمینه مولفه ها و شاخص های مناسب جهت اندازهگیری سرمایه ساختاری به عنوان یکی از ابعاد اصلی سرمایه فکری که کمتر مورد توجه قرار گرفته، بیان شده است که در نتیجه سه بعد سرمایه زیرساختاری، سرمایه تحقیق و نوآوری و سرمایه زیرساخت دانشی، هشت مولفه و 50 شاخص برای اندازهگیری این مولفه ها به دست آمد.