سطح پلاسمایی ویسفاتین زنان مبتلا به دیابت نوع 2: مقایسه اثر دو نوع پروتکل تمرینی هوازی و مقاومتی

ویسفاتین از پروتئین های شبه انسولینی مترشحه از بافت چربی است که با چاقی و مقاومت انسولینی ارتباط دارد،اما تاثیر تمرینات ورزشی بر سطوح این هورمون نامشخص است. هدف تحقیق حاضر، مقایسه اثر دو نوع تمرین هوازی و مقاومتی بر تغییرات ویسفاتین در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بود.
45 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع 2، به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند. 15 آزمودنی در گروه تمرین هوازی (3 جلسه در هفته،50-20 دقیقه در روز، با شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه)، 15 آزمودنی در گروه تمرین مقاومتی (3 جلسه در هفته و به صورت 3 ست، 10 تکرار، با شدت 50 تا 65درصد یک تکرار بیشینه) شرکت کردند و 15نفر گروه کنترل در طول دوره ی پژوهش هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. نمونه های خونی در حالت ناشتا جمع آوری و جهت بررسی سطوح پلاسمایی ویسفاتین،انسولین، HbA1c و گلوکز مورد استفاده قرار گرفت. برای محاسبه شاخص مقاومت انسولینی از معادله HOMA-IR استفاده شد.
تحلیل آماری داده ها نشان داد، که تمرین هوازی موجب کاهش معنی دار سطوح ویسفاتین شد (04/0 p)درحالی که تمرینات مقاومتی سطح ویسفاتین را به طور غیر معنی داری افزایش دادند(13/0p=) همچنین مقادیر شاخص های گلوکز، HbA1c، وزن، درصد چربی و شاخص توده بدنی در هر دو گروه تمرینی کاهش یافتند(05/0p<).
تمرین هوازی در مقایسه با دیگر گروه ها موجب کاهش معنی دار سطوح ویسفاتین می شود که احتمالا ناشی از کاهش شاخص های آنتروپومتریک و گلیسمیک و افزایش غیرمعنی دار انسولین می باشد.