پاره جمله ها در زبان فارسی

این مقاله نشان می دهد که پاره جمله های زبان فارسی از طریق حرکت غیرموضوع باقیمانده و متعاقب آن حذف گروه زمان مشتق می شوند. شواهدی مانند تطبیق حالت، تاثیرات نظریه مرجع گزینی، و دامنه و ضمایر مقید نشان می دهند که پاره جمله های زبان فارسی حاصل عملکرد قاعده حذفند. اما پیش از عملکرد این قاعده، پاره جمله ها از طریق حرکت غیرموضوع از جایگاه حذف خارج می شوند و به حاشیه چپ جمله منتقل می شوند. شواهدی مانند ابقای حرف اضافه و افعال مرکب وجود حرکت در پاره جمله ها را تایید می کنند. جواز حذف در پاره جمله ها نیز از سوی مشخصه حذف صادر می شود که در هسته کانون قرار دارد. همچنین، داده های مربوط به پاره جمله ها و جزیره ها در زبان فارسی نشان می دهند که پاره جمله ها قادر به خروج از جزیره های گوناگون هستند و این بدان معناست که پاره جمله های زبان فارسی حساس به جزیره نیستند. جهت تبیین این ویژگی پاره جمله های زبان فارسی، از نظریه جزیره های صورت آوایی بهره می گیریم و این دیدگاه را مطرح می کنیم که در اثر حذف گروه زمان در پاره جمله ها تمام تخطی های صورت گرفته از جزیره محو می شوند و جمله از ساقط شدن نجات می یابد. از این رو، نیازی به قائل شدن به وجود یک لایه اضافی در حاشیه چپ و حرکت بدون انگیزه و سبب نیست.