اندازه بهینه دولت و بهره وری آن در کشورهای صادر کننده نفت، با تاکید بر ایران

در این مقاله، بهره وری مخارج دولت و اندازه بهینه دولت برای کشورهای عضو اوپک، از جمله ایران، با استفاده از مدل رشد درون زای بارو، تجربی شده توسط کاراس، بررسی شده است. برای تخمین مدل کاراس، داده های ترکیبی کشورهای عضو سازمان کشورهای صادر کننده نفت (اوپک) بین سال های 2006-1970 استفاده شده است؛ زیرا ساختار تامین مالی این دولت ها، مبتنی بر درآمد های نفتی است و سهم بالای این درآمد ها از تولید ناخالص داخلی آن هاست. تحلیل اندازه دولت ایران، در بین کشور های عضو اوپک با ساختار مشابه تامین مالی مخارج دولت، اهمیت بسیار دارد. تخمین ها بهره وری نیروی کار را بیشتر از بهره وری سرمایه و بهره وری مخارج دولت را بسیار پایین تر از «یک»، و درحدود 51/0 نشان می دهد؛ بنابراین قاعده بارو نقض می شود؛ یعنی اندازه دولت در این کشورها بالاتر از اندازه بهینه است. متوسط اندازه دولت ایران، نسبت به متوسط کل اوپک و همچنین نسبت به اندازه بهینه دولت، تخمین زده شده برای کل اوپک بالاتر است. اندازه بهینه دولت برای کشور های عضو اوپک در حدود 11/22 درصد بوده است.