امکان سنجی اجرای سیستم های آبیاری تحت فشار براساس کیفیت آب (مطالعه موردی: دشت های استان همدان)

یکی از مهم ترین عوامل محدودکننده در استفاده از سامانه های آبیاری تحت فشار کیفیت آب مورد استفاده است، از این رو امکان سنجی سیستم های تحت فشار قبل از اجرای این سامانه ها در سطح منطقه ای و کلان، با توجه به کیفیت آب، بسیار دارای اهمیت می باشد و از اتلاف انرژی، سرمایه و هدررفت منابع جلوگیری می کند. در این پژوهش با استفاده از توابع تحلیلی سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)، امکان اجرای سامانه های تحت فشار (بارانی و قطره ای)، در دشت های استان همدان، با توجه به کیفیت آب زیرزمینی مورد بررسی قرار گرفت. بررسی نقشه ها و نتایج به دست آمده از آن ها نشان داد که بیش ترین محدودیت از نظر کیفیت آب در دشت های شمالی و مرکزی استان (دشت های کبودرآهنگ، رزن- قهاوند و همدان- بهار) وجود دارد. دشت کبودرآهنگ با 86/54درصد اراضی دارای کیفیت آب نامطلوب، بیش ترین محدودیت اراضی را در اجرای سامانه آبیاری بارانی دارد. دشت های رزن- قهاوند با 70/52 درصد اراضی و همدان- بهار با 33/83 درصد اراضی دارای محدودیت جدی، در رتبه های بعدی قرار می گیرند. هم چنین از نظر محدودیت برای اجرای سیستم آبیاری قطره ای دشت رزن- قهاوند با 38/52 درصد اراضی دارای کیفیت آب نامطلوب، بیش ترین محدودیت اراضی را در اجرای این سیستم دارد. هم چنین دشت های نهاوند و تویسرکان از نظر اجرای سامانه های تحت فشار با توجه به کیفیت آب زیرزمینی، مناسب ترین شرایط را دارا می باشند.