تاثیر برخی پلیمرهای محلول در آب بر ضریب آبگذری اشباع و مقاومت فروروی خاک

یکی از روش های نوین کنترل فرسایش بادی و بهبود خصوصیات فیزیکی خاک های شنی، افزایش پایداری ذرات شن و قدرت نگهداری آب در آن ها با استفاده از مواد پلیمری مصنوعی است. در این پژوهش تاثیر سه نوع پلیمر محلول در آب شامل، Karacoat NA58، Acrylic resin EXP174 و پلی وینیل استات در غلظت های 1 و 6 درصد وزن خاک خشک بر میزان هدایت هیدرولیکی اشباع و مقاومت فروروی دو نوع خاک با بافت شنی و شن لومی مورد بررسی قرار گرفت. پلیمرها به روش تزریق از سطح به نمونه های خاک اضافه شدند. بررسی نتایج نشان داد که هدایت هیدرولیکی در خاک شن لومی نسبت به خاک شنی بیش تر کاهش یافت (معنی دار در سطح 1 درصد)، به طوری که این صفت در نمونه های تیمار شده نسبت به شاهد 64 درصد کاهش پیدا کرد. پلیمر پلی وینیل استات با میانگین cm/h 15/4 نسبت به پلیمرهای گروه اکریلیک (Karacoat NA58 با میانگین cm/h24 و Acrylic resin EXP174 با میانگین cm/h 25/3) هدایت هیدرولیکی نمونه های تیمار شده را بیش تر کاهش داد (معنی دار در سطح 1 درصد). افزایش میزان مقاومت فروروی در خاک شن لومی در سطح 5 درصد بیش از خاک شنی و تاثیر پلیمرها در میزان مقاومت فروروی خاک یکسان بود. غلظت 6 درصد پلیمر بر کاهش هدایت هیدرولیکی و افزایش مقاومت فروروی تاثیر معنی دار (در سطح 1 درصد) داشت. بیش ترین میزان نفوذ پلیمر و ضخامت سله مربوط به خاک شنی تیمار شده با پلیمر Karacoat NA58 در غلظت 6 درصد و برابر با 70 میلی متر بود. با توجه به نتایج پژوهش، استفاده از پلیمرها در تثبیت شن و بهبود رشد گیاهان در مناطق بیابانی توصیه می گردد.