بازتاب داستان های قرآنی در شعر عصر اموی

از جمله نمودهای بازتاب میراث در ادبیات، بازتاب شخصیت ها و داستان های قرآنی است؛ به گونه ای که ادبیات بر آن است داستان های قرآنی را در بر گرفته، آنگاه آن را دستخوش تغییر نموده، سپس با رعایت شکوه و عظمت متن اصلی، به اهداف مورد نظرش تحقق بخشد.
شعرای عصر اموی کوشیده اند با بهره گیری از میراث اسلامی به ویژه داستان های قرآنی، بعد معنا شناسانه ای به واقعیت سیاسی و اجتماعی خویش ببخشند.
مقاله ی حاضر در برگیرنده ی مباحثی پیرامون بکارگیری داستان های قرآنی در شعر عصر اموی است. لذا جهت تحقیق و تحلیل روشن تر به بررسی قصایدی که ماده ی اصلی خویش را از قرآن برگرفته اند پرداخته شده است تا به میزان تعامل این اشعار با داستان های قرآنی و مشابه سازی شرایط اجتماعی و سیاسی آن روزگار اشاره نماید.
جهت بررسی شیوه های هنری ای که شعرای عصر اموی در بکارگیری شخصیت های قرآنی به کار برده اند، با بن مایه ی تحلیل و استنتاج، بر شیوه ی توصیفی- تحلیلی تکیه داشته ایم و بر آن بوده ایم که این پژوهش مبتنی بر شیوه ی گزینش نمونه های جالب شعر اموی در این زمینه باشد.