ریخت شناسی قصه های «رام و سیتا» و «زال و رودابه»

ریخت شناسی، روشی نوین در حوزه نقد و تحلیل آثار ادبی است که برای اولین بار از سوی ولادیمیر پراپ (فرمالیست روسی) در سال 1928 م. مطرح شد. پراپ در کتاب خود با عنوان ریخت شناسی قصه های پریان با بررسی صد قصه جن و پری نشان داد قصه های عامیانه، علی رغم تکثر و تنوع ظاهری، از عملکردها و کنش های یکسانی پیروی می کنند؛ در نتیجه قصه ها از ساختار روایی همسانی برخوردارند؛ همچنین وی مدعی شد که نه تنها قصه های عامیانه، بلکه داستان های اساطیری نیز این قابلیت را دارند که از عنصر روایی واحدی تبعیت کنند. در این پژوهش ابتدا دو داستان «رام و سیتا» و «زال و رودابه» مطالعه و با استفاده از روش تجزیه و تحلیل داده ها به تطبیق ومقایسه ریخت شناسی این دو داستان پرداخته شده است. این مقاله سعی دارد به بررسی ساختار داستان عاشقانه «رام وسیتا» از کتاب رامایانا و داستان «زال و رودابه» از شاهنامه، بپردازد و الگوی روایی این دو را استخراج و مقایسه کند.