ارزیابی اثر زمان بندی هوشمند تقاطع ها بر جریان ترافیک و آلودگی هوای شبکه های ترافیکی درون شهری

امروزه نقش حمل و نقل در توسعه پایدار بسیار روشن و انکار ناپذیر است و یکی از ستون های اصلی آنچه توسعه پایدار نامیده می شود، ایجاد سامانه ترابری پایدار است؛ کاهش آلاینده ها، حفظ و نگهداری زمین و کارآمدتر کردن حمل و نقل همراه با ارتقای کیفیت زندگی باید در اولویت برنامه ریزی شهرها قرار گیرد. با توجه به این نکته که راهبردهای افزایش پایداری در بخش حمل و نقل باید به گونه ای باشد که با کمترین هزینه، بیشترین کارآیی را داشته باشد. از این رو، در این مقاله پس از تبیین انواع روش ها و مدل های مختلف، اعم از روش تحلیل چرخه زندگی، تحلیل هزینه-منفعت و کارایی هزینه، روش سنجش آثار محیطی، مدل های سامانه ای دینامیکی و مدل های سنجش شاخص، با معرفی روش های تصمیم گیری چند معیاره و کاربرد آن در سامانه های حمل و نقل، طی سه مرحله، پایدارترین سامانه حمل و نقل برای اجرا در شهر معرفی شده است. در ابتدا کلیه معیارهای مربوط به سامانه حمل و نقل پایدار شناسایی شده، سپس با در نظر گرفتن بعد عدم قطعیت معیارها، با استفاده از مدل تصمیم گیری چندمعیاره فازی گزینه های مختلف در راستای انتخاب پایدارترین گزینه ارزیابی شده و در پایان با آزمایشهای مختلف، تاثیر وزن معیارها در فرآیند تصمیم گیری تعیین شده است و در نهایت گزینه سواری اشتراکی، به عنوان مهم ترین گزینه پایدار جهت اجرای عملی در شهر توصیه شده است.