رابطه سبک اسناد و خودتنظیمی دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهددر سال تحصیلی 91-1390

یکی از عوامل موثر در کارآمدی افراد در تمامی حوزه های آموزشی، شغلی و خانوادگی، برخورداری از مهارت های خودتنظیمی است. هدف این پژوهش بررسی رابطه سبک های اسناد و خودتنظیمی دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود.
روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و جامعه پژوهش آن شامل کلیه دانشجویان دختر و پسر دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال تحصیلی 1391-1390 بود. از این جامعه با استفاده از جدول مورگان و نمونه گیری خوشه ایتک مرحله ای 200 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. داده ها از طریق پرسشنامه های سبک اسناد سلیگمن و سینگ و پرسشنامه خودتنظیمی عمومی میلر و براون جمع آوری شد. داده ها با استفاده ازآمار توصیفی و آزمون های رگرسیون چندگانه و تحلیل واریانس چندمتغیره مورد تحلیل قرار گرفت.
از بین سه سبک اسناد درونی، پایدار و کلی تنها سبک اسناد درونی قادر به پیش بینی بعد اجرا و برنامه ریزی خودتنظیمی بود (01/0 > p) و هیچ یک از سبک های اسناد نتوانستند بعد تحقیق و ارزیابی خودتنظیمی را پیش بینی کنند (05/0p، 41/0=(139،1)F)، پایدار (001/0>p، 12/0=(139،1)F) و کلی (001/0>p، 006/0=(139،1)F) تفاوت معناداری وجود دارد.

نتیجه گیری

یکی از نیازهای مبرم جامعه پزشکی برخورداری از پرستاران و ماماهای مسوول، متعهد، خودتنظیم و برخوردار از سبک اسناد درونی است. بنابراین تدارک فضاهای آموزشی در دانشکده مامایی و پرستاری که راهنما و هادی این گروه از دانشجویان در جهت سبک های اسنادی موثر در ارتقای سطح خودتنظیمی باشند، می تواند مفید باشد.