رابطه خودکارآمدی و نگرش ریاضی با پیشرفت ریاضی

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه بین خودکارآمدی ریاضی و نگرش ریاضی با پیشرفت ریاضی در دانش آموزان سال سوم دبیرستان شهر تهران و مقایسه مدل ساختاری این روابط در بین دو گروه دختر و پسر است. به این منظور 800 دانش آموز سال سوم دبیرستان رشته ریاضی به صورت تصادفی از چهار منطقه (2، 6، 13، 18) آموزش و پرورش شهر تهران انتخاب شدند و به پرسشنامه ای متشکل از دو خرده مقیاس خودکارآمدی ریاضی(میدلتن و میگلی،1997) و نگرش ریاضی(میلر و همکاران، 1996) پاسخ دادند. نتایج نشان داد که خود کارآمدی و نگرش ریاضی در هر دو جنس رابطه معناداری با عملکرد ریاضی دارند. ولی مدل ساختاری دختران و پسران با یکدیگر تفاوت ندارند و هم ارز هستند که این حاکی از این است که تفاوت های جنسیتی در خود کارآمدی، نگرش ریاضی و عملکرد کاهش یافته است.