وام گیری فعلی در زبان های فارسی، کردی و ترکی آذربایجانی

در این مقاله، به بررسی راه کارهای انطباق وام واژه های فعلی در زبان های فارسی، کردی و ترکی آذربایجانی می پردازیم. شواهد موجود بیانگر آن است که زبان فارسی در مقام زبان پذیرا[1]، افعال قرضی را مستقیما به صورت «فعل» در نظام فعلی خود وارد نمی کند، بلکه از سه راه کار عمده دیگر انطباق وام واژه های فعلی یعنی «همکرد»، «وام گیری معنایی» و «درج غیر مستقیم» استفاده می کند. با آن که زبان کردی جزو زبان های ایرانی است، ولی راه کار «همکرد» در آن رواج ندارد و در عوض، هنگام وام گیری افعال، در کردی بیشتر از دو راه کار «درج مستقیم» و «وام گیری معنایی» استفاده می گردد. دلیل استفاده از راه کار «درج مستقیم» را می توان به شباهت ساختاری، آوایی و معنایی فارسی و کردی و وام گیری عمده این زبان از فارسی نسبت داد. در زبان ترکی آذربایجانی، «درج مستقیم» در انطباق وام واژه های فعلی جایی ندارد، زیرا مانند گونه های زبان کردی در داخل ایران، افعال خارجی به طور عمده از فارسی وارد این زبان می گردد و شباهت ساختی، آوایی و معنایی فارسی و ترکی حداقلی است. به علت همین عدم شباهت (به خصوص آوایی) است که در این زبان از راه کار «وام گیری معنایی» در کنار راه کار «درج غیر مستقیم» در مقام راه کارهای عمده انطباق وام واژه های فعلی استفاده می شود.