اثرات تجویز مزمن نورهارمان برحافظه فضایی موش های الزایمری مدل داخل بطنی استرپتوزوتوسین

بیماری الزایمر شایع ترین بیماری نورودژنراتیو مغز در دنیا می باشد. درمان های فارماکولوژیک موجود فقط می توانند روند پیشرفت علائم آن را کند کنند ولی نمی توانند این بیماری را درمان کنند. مشخص شده است که بنزودیازپین ها و اگونیست های مربوطه، در محل اتصال بنزودیازپین بر روی گیرنده های گابا خواص ضد اضطرابی و فراموشی آوری دارند در حالی که اگونیست های معکوس آنها از قبیل بتا-کاربولین ها (نورهارمون) بر عکس از خود خواص اضطراب زایی و افزایش میزان یادگیری نشان می دهند. این یافته باعث تمرکز تحقیقات بر روی استفاده بالقوه از بتاکاربولین ها به عنوان داروی ضد الزایمر شده است. هدف مطالعه حاضرتعیین اثرات تزریق مزمن نوروهارمان بر حافظه فضایی موش های الزایمری مدل استرپتوزوتوسین بود.
48 موش نر ویستار (200 تا 250 گرم) به گروه های زیر تقسیم شدند: کنترل، استرپتوزوتوسین، استرپتوزوتوسین+ الکل و استرپتوزوتوسین+ نور هارمان. گروه الکل و نورهارمان به مدت 10 روز الکل اتانول(2/0 میلی لیتر) و نورهارمان (1،2و4 میلی گرم بر کیلوگرم) به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. برای القای آلزایمر استرپتوزوتوسین (3 میلی گرم بر کیلوگرم، 10 میکرولیتر در هر طرف) به صورت دو طرفه به درون بطن های جانبی تزریق شد. تمام موش ها به کمک ماز آبی تحت آزمون حافظه فضایی قرار گرفتند.
تزریق قبل از آموزش نورهارمان در دوز کم (1و2 میلی گرم بر کیلوگرم) باعث بهبود حافظه فضایی ولی دوز بالای آن (4 میلی گرم بر کیلوگرم) باعث تضعیف حافظه فضایی موش های الزایمری مدل استرپتوزوسین شد. به طوری که تفاوت بین گروه کنترل و استرپتوزوتوسین+ نور هارمان (2میلی گرم بر کیلوگرم) معنی دار نبود در حالی که تفاوت بین گروه کنترل و استرپتوزوتوسین + نور هارمان (1و4میلی گرم بر کیلوگرم) معنی دار بود(01/0>P).
با توجه به یافته ها، نوروهارمان در دوز کم در درمان بیماری الزایمر به وسیله توانایی آن در تحت تاثیر قرار دادن سیستم گاباارژیک موثر است.